Rabczewski Włodzimierz Dionizy (1882–1942), inżynier górniczy, dyrektor wodociągów i kanalizacji w Warszawie, działacz społeczny. Ur. 22 I w Kijowie, był synem Dionizego Makarego i Marii z Paszkowskich.
W r. 1906 ukończył Instytut Górniczy w Petersburgu i w r.n. rozpoczął pracę przy robotach hydrotechnicznych i melioracyjnych w Kijowie, gdzie w r. 1909 został naczelnym inżynierem miasta, kierownikiem kanalizacji opadowej oraz inspektorem, a od r. 1916 dyrektorem wodociągów miejskich; zorganizował tamże Radę Techniczną i nią kierował. W r. 1919 R. był wiceprezesem komisji wodnej w Odessie, zaś w r. 1921 został naczelnikiem budowy przedsiębiorstw miejskich w Kijowie. Kierował wykonaniem szeregu zaprojektowanych przez siebie urządzeń technicznych z dziedziny wodociągów, kanalizacji i techniki sanitarnej w wymienionych i innych miastach na Ukrainie. Jednocześnie prowadził wykłady z zakresu technologii materiałów budowlanych, hydrotechniki, geologii stosowanej, wodociągów i kanalizacji w średnich i wyższych szkołach Kijowa i Odessy.
Po przyjeździe do Polski R. był od r. 1924 inspektorem legalizacji Głównego Urzędu Miar w Królewskiej Hucie (obecnie Chorzów) i Lublinie, naczelnikiem okręgu warszawskiego legalizacji narzędzi mierniczych, od r. 1925 doradcą przy budowie kanalizacji w Lublinie, od r. 1926 kierownikiem działu regulacji i pomiarów Zarządu Miejskiego w Warszawie i od r. 1928 do śmierci dyrektorem wodociągów i kanalizacji tamże. W czasie jego kadencji zrealizowano szereg ważnych dla miasta inwestycji, m. in. wprowadzono dezynfekcję wody za pomocą chloru (1930), zbudowano i uruchomiono stację filtrów pospiesznych (1933), stację pomp rzecznych, dwie stacje przepompowni ścieków, warsztat ze stacją próbną wodomierzy, rozbudowano system kanalizacyjny, m. in. wg projektów Karola Pomianowskiego, przedłużając ogólną długość sieci z ok. 230 km (w r. 1928) do ok. 350 km (w r. 1939), zbudowano Stację Doświadczalną Oczyszczania Ścieków (na Kaskadzie) i utworzono oddział budowy kanałów.
R. działał w wielu organizacjach społecznych i naukowo-technicznych, a zwłaszcza w Polskim Zrzeszeniu Gazowników, Wodociągowców i Techników Sanitarnych (prezes 1931–5 i 1937–9 i od r. 1938 członek honorowy), Związku Gospodarczym Gazowni i Zakładów Wodociągowych w Państwie Polskim (prezes 1937–9), Związku Miast Polskich (prezes Komisji Urbanistycznej 1928–30), Polskim Instytucie Wodociągowo-Kanalizacyjnym (wiceprzewodniczący rady 1925–30 i członek-rzeczoznawca), Stowarzyszeniu Inżynierów Wodnych RP (członek sądu koleżeńskiego 1936–9). Był rzeczoznawcą z zakresu wodociągów i kanalizacji w Izbie Przemysłowo-Handlowej w Warszawie. M. in. brał udział w Zjeździe Gospodarczym przedstawicieli Miast Polskich (W. 1928), VI Zjeździe Higienistów Polskich (Lw. 1928), XIII Zjeździe Gazowników i Wodociągowców Czechosłowackich (Praga 1932), I Zjeździe Ogrzewników Polskich (W. 1936), I Zjeździe Inżynierów Wodnych (W. 1937), I Polskim Kongresie Inżynierów (Lw. 1937). Na łamach pism „Gospodarka Wodna”, „Gaz i Woda”, a także w „Kronice Warszawy”, „Kurierze Warszawskim”, „Samorządzie Miejskim” i in. ogłosił R. wiele artykułów; był także autorem wydawnictw książkowych, m. in. Przymus wodociągowo-kanalizacyjny w świetle nowych ustaw (W. 1928), Wodociągi i kanalizacja Warszawy (W. 1929, 1930), Geologia i hydrografia Warszawy (W. 1939); zredagował obszerną pracę zbiorową pt. „Wodociągi i kanalizacja m. st. Warszawy 1886–1936” (W. 1937).
R. brał udział w cywilnej obronie Warszawy we wrześniu 1939 i wchodził w skład Kolegium Kierownictwa Zarządem Miejskim, a w czasie okupacji niemieckiej nadal pełnił funkcję dyrektora warszawskich wodociągów i kanalizacji. Zmarł 13 III 1942 w Warszawie i został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 68-6-24). Nazwisko R-ego umieszczono po wojnie na tablicy honorowej zasłużonych przy wejściu na ten cmentarz. Był odznaczony (dwukrotnie) Złotym Krzyżem Zasługi.
R. był żonaty (od r. 1913) z Ksenią Marią z Wołkowych, 1. v. de Boccard (1884–1967); miał pasierba Dymitra (1901–1982) i pasierbicę Natalię (1901–1980).
Karykatura, w: [Szwajcer J.] Jotes, Dyrekcja Wodociągów i Kanalizacji w Warszawie. Karykatury, W. 1936; – Bibliogr. Warszawy. Wydawn. ciągłe 1919–28; Enc. Warszawy; Album inżynierów, (fot.); Łoza, Czy wiesz, kto to jest?; Olszewicz, Lista strat kultury pol.; – Działalność i rozwój Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Wodnych i Melioracyjnych (1911–1981), W. 1981 s. 14, 15; Dzieje Ochoty, W. 1973; Gajewski M., Urządzenia komunalne Warszawy, W. 1979; Polskie Zrzeszenie Inżynierów i Techników Sanitarnych. 50 lat działalności 1919–1969, W. 1969 s. 36 (fot.), 37, 47, 64, 161, 162, 163; Rzeczoznawcy Izby Przemysłowo-Handlowej w Warszawie, W. 1937; 75 lat wodociągów i kanalizacji m. st. Warszawy 1886–1961, W. 1962; Towarzystwo Urbanistów Polskich 1923–1973, W. 1973 s. 23, 99, 100, 210; – Cywilna obrona Warszawy we wrześniu 1939 r., W. 1964; Ivánka A., Wspomnienia skarbowca 1927–1945, W. 1964; Pawłowicz H., Okupacyjne dzieje samorządu Warszawy, W. 1974; Pierwszy Polski Kongres Inżynierów, Lwów, 12–14 IX 1937, Cz. I: Sprawozdanie i uchwały kongresu, W. 1938; – „Biul. Muz. Przemysłu i Techn.” 1935 nr 2 s. 3; „Gaz. i Woda” 1936 s. 382–7, 418; „Kur. Warsz.” 1936 nr 339 s. 6–7; „Nowy Kur. Warsz.” 1942 nr 64 (nekrolog); „Spraw. i Prace Pol. Komitetu Energetycznego” 1930 s. 113, 1934 s. 35, 37, 39; „Świat” 1928 nr 27 s. 15, 1933 nr 11 s. 18; „Tyg. Ilustr.” 1934 nr 6 s. 119 (fot.); „Wiad. Związku Pol. Zrzeszeń Techn.” 1932 nr 18 s. A–123, nr 21 s. A–141, 1933 nr 4 s. 161–2; – Arch. Państw. w W.: rkp 186 (Rutkowski S., Wodociągi i kanalizacja m. st. Warszawy w okresie wojny i okupacji niemieckiej, powstania i po powstaniu 1939–1945, W. 1947).
Jerzy Kubiatowski